دلم دنیای فریادی فسرده است
که روحش را سکوت مرگ خورده است
منال ای دل!اگر مرده است دنیات
در این دنیا چه دنیا ها که مرده است…

سر خود را مزن اینگونه بر سنگ،
دل دیوانه تنها! دل تنگ!
منشین درپس این بهت گران
مدران جامه جان را مدران!
مکن ای خسته، درین بغض درنگ
دل دیوانه تنها، دل تنگ!
پیش این سنگدلان قدر دل وسنگ یکی است
قیل وقال زغن وبانگ شباهنگ یکی است
دیدی، آن را که تو خواندی به جهان یارترین
سینه را ساختی از عشقش، سرشارترین
آنکه می گفت منم بهر تو غمخوارترین
چه دلازارترین شد! چه دلازارترین؟
نه همین سردی و بیگانگی از حد گذراند،
نه همین در غمت اینگونه نشاند
با تو چون دشمن، دارد سر جنگ
دل دیوانه تنها، دل تنگ!
ناله از درد مکن
آتشی را که در آن زیسته ای، سرد مکن
با غمش باز بمان
سرخ رو باش ازین عشق و سرافراز بمان
راه عشق است که همواره شود از خون، رنگ
دل دیوانه تنها، دل تنگ!
فریدون مشیری

این گونه نیا که هراز چند گاهی باشد
نیا،دنیایم را،آرامشم را،سکوت اجباری روزهایم را نریز به هم…
که مجبور باشم مدیون قهوه خانه شوم
از بس که خاکستر و دود سیگار مهمانش می کنم
نیا لعنتی
این گونه گذرا نیا…

تمام هوا را بو میکشم
چشم م دوزم
زل می زنم…
انگشتم را بر لبان زمین می گذارم
هیس…
می خواهم رد نفس هایش به گوش برسد…
اما…
گوشم درد می گیرد از این همه بی صدایی
دلتنگی هایم را مچاله می کنم و
پرت می کنم سمت آسمان
دلواپس تو میشوم که کجای قصه مان سکوت کرده ای
که تو را نمی شنوم…

آدم‌ها
عطرشان را با خودشان می آورند
جا می گذارند
و می روند‌‌
آدم‌ها
می آيند و می روند
ولی
توی خواب‌های مان می مانند‌
‌
آدم‌ها
می آيند و می روند
ولي
ديروز را با خود نمی برند‌‌
آدم‌ها
می آيند
خاطره‌هايشان را جا می گذارند
و می روند‌‌ ..

آدم‌ها
می آيند
تمام برگ‌های تقويم بهار می شود
می روند
و چهار فصل پاييز را
با خود نمی برند‌‌ ..

آدم‌ها
وقتی می آيند
موسيقی شان را هم با خودشان می آورند
و وقتی می روند
با خود نمی برند‌‌ ..

آدم‌ها
ميی آيند
و می روند
ولی
در دلتنگی هايمان‌‌
شعرهايمان‌‌
روياي خيس شبانه‌‌مان می مانند‌‌‌
جا نگذاريد
هر چه می آوريد را با خودتان ببريد‌
به خواب و خاطره‌‌‌ی آدم برنگرديد ..

{ هرتا مولر }

ﮔﻔﺖ :
« ﭘﻠﮏ ﺑﺮ ﭘﻠﮏ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﻣﯽﺁﯾﻢ »
ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﻦ ﭘﻠﮏ ﺑﺮ ﭘﻠﮏ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻡ ﻭ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ ..

{ علیرضا روشن }

مرا دگر
ميلي به ماندن
در مدار مدارا نيست
چركين شده اند زخمهايم
در حسرت مرهمي كه ندارم…
خونين شده اند دستهايم
در قتل ناخواسته ي آرزوهايم…
روحم مسموم روياهاي كپك زده است
جانم را رنجهاي مكرر فرسوده است
در ازدحام بيهوده ي كسان بسيارم
به كنج بي كسي خويش خزيده ام
در اين بودنٍ بر بادم
به كشف معناي ابتذال رسيده ام
و چشم انتظاري مرگ را
بر چنين زيستني برگزيده ام
درد ، آبروي روحم را برده است
يأس ،هستي ام را به ترديد سپرده است
دلم ديگر رام هيچ رويايي نمي شود
و زندگي چرا نمي فهمد
از تازيانه هاي پياپي اش
بر جان و تن نزار من
جز سركشي نصيبي نمي برد…

روزهایی هست که باید زیرش خط کشید تا به چشمت بیاید
روزهایی که وقتی روزهای دیگرت از دست می‌رود
بتوانی راحت پیدایش کنی و با مرورش دلت گرم شود.
روزهایی که باید ازش چند کپی گرفت
و در چند پوشه و چند کشو و لای کتاب‌های دیگر پنهانش کرد.
روزهایی که باید از روش نوشت و مثل تکه شعری از سعدی چسباند به در یخچال
روزهایی که باید باهاش عکس یادگاری گرفت و زیرش را حتما حتما تاریخ زد
که وقتی آلبوم را ورق می‌زنی یک‌دفعه تو را ببرد به روزگار سپری‌شده‌
روزهایی که دل را قرص می‌کند.
روزهایی که تو در آن می‌خندی،
در شهر من ، روزهایی برای روزهای مبادا ….

{ پوریا عالمی }

گاهی دلم می گیرد
از آدم هایی که در پس نگاه سردشان
با لبخندی گرم فریبت می دهند
دلم میگیرد از خورشیدی که گرم نمی کند
….و نوری که تاریکی می دهد
ازکلماتی که چون شیرینی افسانه ها فریبت می دهند
دلم می گیرد از سردی چندش آور دستی که دستت را می فشارد
و نگاهی که به توست و هیچ وقت تو را نمی بیند
از دوستی که برایت دوبال برای پریدن هدیه می آورد
وبعد پرواز را با منفورترین کلمات دنیا معنا میکند !
این همه هیچی …
گاهی حتی ازخودم هم دلم میگیرد …

{ دکترعلی شریعتی }

گاهی
شلوغی پیاده رو بهانه ی خوبیست
که دست های کسی را برای همیشه گم کنی
درست در لحظه ای که تکه ای از دوستت دارم هنوز
در دهانت است ..

آنوقت دیگر چه فرق می کند
بر پیاده روهای خلوت همیشه باران ببارد
یا دست هایت را به هر که نشان می دهی به جا نیاورد ؟

او با تمام رهگذران بی تفاوت از کنارت می گذرد
با تمام مسافران چمدان می بندد
و هر روز با اولین قطار صبح آنقدر دور می شود
که تمام مزارع قهوه هم نتوانند
حرفی در دهان فنجان ها بگذارند ..

{ لیلا کردبچه }

تنهایی مـرا بزرگ کرد ، قبول !
اما
اگر از این بزرگتر شوم ، خواهم مُرد ..

{ علی رجبی }.

می شود
باغچه را پروانه کاشت
و به اعتبار دست هایت
به دلتنگی یاس ها پایان داد
می شود
حوض را آز آسمان پر کرد
و به اعتماد لب هایت
به ماهی ها خنده را آموخت ..

می شود
در فرصت چشمانت
برای شب از چراغ گفت
و از سایۀ پلک هایت
برای خالیِ بیداری رؤیا چید
می شود
در نفس های تو
بادبادک شد
و با دنباله ای از باران
برای خوشبختی شمعدانی
دست تکان داد
می شود
با عطر تو
سر هر خاطره گلخانه زد ..

می شود یک شهر را
از پنجره تا پنجره گل کاشت
می شود
با چشم های میشی ات
فنجان شب را قهوه کرد ..
می شود
تا صبحگاهان در کنارت
خواب را دیوانه کرد ..

می شود
با تو تا دیروز رفت
روزهای بی تو را
از روزگارم پاک کرد ..
می شود
در سایه ها
خورشید کاشت
می شود تا دورها
از گریه ها لبخند چید ..

می شود
آرزو را با تو تا تصمیم رفت
وقتی که هیچ تقدیری
حریف دست هایت نمی شود !

{ پرویز صادقی }

می دانی ؟
پایِ دلدادگی که می رسد
باید بگویی
هرچه بادا باد
و پایِ تمامِ خواستنت به ایستی
باید گوش و چمشت را ببندی
و تنها
– او –
دیدنی شود ..
باید آنقدر مردانه پایِ دوستت دارم گفتن هایت بی ایستی
که هیچکس نفهمد
پشتِ این همه یک دندگی
یک دختر است با تمام ظرافت هایِ زنانه اش ..
باید آنقدر عاشقانه چشم بدوزی
که هیچکس نفهمد
پشتِ این نگاهِ مهربان یک مرد است
با تمام سر سختی هایش
وقتی – ما – می شوید
کوه شوید
پشتِ هم
پا به پایِ هم ..
و نگذارید هر بی سر و پایی
خاطرِ خاطرخواهیتان را
در هم بریزد ..
.
حالا همه ی این ها را گفتم
تا رو به رویِ چشمانِ همه
بگویم
من پایِ دلدادگی ام ایستاده ام
پایِ آغوشِ نیامده ات
پایِ بغض ها و خستگی هایت
من پایِ
تو
ایستاده ام ..

{ عادل دانتیسم }

تو تنها دری هستی ، ای همزبان قدیمی
که در زندگی بر رخم باز بوده ست ..
تو بودی و لبخند مهر تو ، گر روشنایی
به رویم نگاهی گشوده ست ..

مرا با درخت و پرنده ، نسیم و ستاره ،
تو پیوند دادی ..
تو شوق رهایی ، به این جان افتاده در بند ، دادی ..
تو آ غوش همواره بازی
بر این دست همواره بسته
تو نیروی پرواز و آواز من ، بر فرازی
ز من نا گسسته ..

تو دروازه ی مهر و ماهی !
تو مانند چشمی ،که دارد به راهی نگاهی ..
تو همچون دهانی ، که گاهی
رساند به من مژده ی دلبخواهی ..

تو افسانه گو ، با دل تنگ من ، از جهانی
من از باده ی صبح و شام تو مستم
من اینک ، کنار تو ، در انتظارم
چراغ امیدی فرا راه دارم ..

گر آن مژده ای همزبان قدیمی
به من در رسانی
به جان تو ، جان می دهم ، مژدگانی …

{ فریدون مشیری }

در عشق
دیگر
هیچ چیز معمولی نیست
مثل اینکه
به هر چه می نگری
قایق کوچکی می شود
که تو را
به جزیرۀ چشم های او می برد

یا وسط یک لبخندِ بی موقع
مچ خودت را می گیری
مثل اینکه
در غوغای باران
قدم هایت را تندتر می کنی
نکند اطلسی ها ترسیده باشند
گل سرخی سرما بخورد
یا پروانه ای بی چتر
از خانه بیرون رفته یاشد
عشق
دیگر نمی گذارد
آدم قدیمی شوی
و دیگر
هیچ چیز معمولی نیست !

{ پرویز صادقی }

زندگی فقط در شادی هایش نیست که زیباست ،
زندگی با غمهایش هم زیباست ،
با نبودن گاه به گاه دوست داشتن ها
زندگی چون هست ، زیباست …
زندگی به بودنِ عادت هایش است ،
به بودن همین دلخوری ها و گاه غصه خوردن هایش زیر لحاف شب ..
زندگی به همین تکرار هر شب تنهایی
به همین خواندن چند خطی غم
نوشیدن دوخط چای بی وفایی ، زندگی به همین بودن است که زیباست ..
نیاز نیست نفست از جای گرم بلند شود
در سرمای روزگار هم
امیدی هست که بگوید : اندکی صبر سحر نزدیک است
زندگی به امید است که زیباست
به بودن نفس های عادت ، پشت گردن احساس
زندگی در غمهایش هم زیباست
نه فقط در روی شادش ..

{ ای لیا }

دنیا اگر
بی تو بخواهد مرا
دل ستانم
پای کشم
دست بردارم ز دنیا…
خدا اگر
به تو رساند مرا
از دو جهان
به جان تو
تمنایی نماند مرا …